Fotoshoot in Haarlem

Eerder deze week waren Hans en ik in Haarlem voor een fotoshoot, in opdracht van het Canadese tijdschrift "Dutch", zoals de naam al doet vermoeden, volledig gewijd aan Nederland. Er moesten foto's gemaakt worden bij een artikel over de stad. Gelukkig hadden we een zonnetje, maar het was wel al koud! Met bijna bevroren voeten liepen we door de stad, van het ene naar het andere beeldige hofje, van museum naar mooi steegje. En dat drie uur lang, wachtend op de de juiste zonnestand of tot dat busje weg was, want perfectionistisch zijn we zeker!
Het stuk is inmiddels af, de foto's zijn geselecteerd en alles ligt keurig en op tijd bij de hoofdredacteur. Het was weer een 'labor of love' want ik kan me geen betere collega voorstellen dan mijn eigen Hans. Ik schrijf en hij maakt mooie beelden of video's. Voor deze opdracht heeft hij weer heel veel mooie foto's gemaakt, maar deze (die hij dan ook heeft bewerkt) vond ik bijzonder ontroerend. Het deed me een beetje denken aan het werk van de oude Hollandse meesters, in het bijzonder aan het werk van Jacob van Ruisdael, die trouwens toevallig in Haarlem heeft gewerkt en aan Vermeer. In de foto zie ik de warmte van Ruisdael (zonder de zwangere luchten!) en de diepe kleuren en heldere lichtval van Vermeer.

Ook al noem ik me Francofiel en schrijf ik vooral stukken over eten, het werk voor dit tijdschrift heb ik als een genot ervaren. Niet voor niets heb ik in het verleden gekozen voor een academische studie over de Nederlandse kunst en cultuur. Het onderzoek voor dit stuk, het doornemen van mijn oude schriften (die ik keurig bewaard heb), het bezoek aan Haarlem en de oer-Hollandse beelden gemaakt door Hans, heerlijk werk!

Jamie's Reizen, Dag 7: Het einde van een week vol inspiratie

Koken is een creatief proces en door het maken van al die heerlijke recepten deze week, raak je aardig  geïnspireerd. Ik besloot mijn Jamie week te eindigen met een zoet recept, het toetje van deze mooie actie van Jamie Magazine. En het is dit keer geen recept van Jamie, maar van mijzelf.
Op pagina 342 en 343 van het boek, geeft Jamie een lijst met allerlei heerlijkheden uit Frankrijk, een paar afkomstig uit mijn lievelingsgebied en tweede thuis- Le Sud Ouest. Bijvoorbeeld eendenvet. Als je dat eenmaal gebruikt, kijk je nooit meer terug. Vooral bij het bakken van aardappels gaat er niets boven eendenvet.
En dan pruimen. Niet de zielige pruimen uit de supermarkt, maar de koningin der pruimen: Pruneaux d’Agen! Een paar maanden geleden was ik in Agen tijdens het jaarlijkse pruimenfestijn. Muziek, zalig eten en duizenden blije gezichten, een stad in feeststemming ter ere van deze meesterlijke pruim!
Mijn laatste recept is dan ook een mooie taart met pruneaux d' Agen, armagnac en veel Franse charme!
Bon Appétit!

Cake met pruneaux d’ Agen, amandelen en armagnac
Voor 8-12 personen

130g pruneaux d’ Agen, zonder pit, grof gehakt
2 el armagnac
175g patentbloem
1 ½ tl bakpoeder
mespunt zout
75g gemalen amandelen
125g zachte boter
175g suiker
3 eieren
1 tl vanille-extract

Wel de gehakte pruimen in de armagnac en zet deze opzij terwijl je aan de slag gaat met de rest van het recept. Verwarm de oven voor op 170°C. Vet een ronde springvorm van 22 cm in met een beetje boter en besprenkel hem met bloem. Leg een op maat geknipte cirkel bakpapier op de bodem van de springvorm. Zeef de bloem, het bakpoeder en het zout in een kom. Voeg de gemalen amandelen toe en meng alles goed met een houten lepel. Gebruik een mixer om de boter en de suiker romig te kloppen. Voeg de eieren één voor één toe terwijl de mixer blijft draaien. Voeg ook het vanille-extract toe. Gebruik de houten lepel weer om de droge ingrediënten voorzichtig met de natte te mengen. Doe hetzelfde met de pruimen en de armagnac. Giet het beslag in de springvorm en bak de taart gedurende ongeveer 45 minuten. Kijk na een halfuur om te zien of de taart te bruin wordt. Zo ja, dek deze af met een stuk aluminiumfolie. Check of de taart gaar is door een satéprikker even in het midden van de taart te prikken. Komt deze weer schoon naar buiten, dan is de taart gaar. Laat de taart op een rek volledig afkoelen.

Jamie's Reizen, Dag 6: Varkensterrine

Het was mijn eerste ervaring met het maken van een terrine, een van mijn favoriete Franse charcuteries. In Frankrijk, maar ook thuis, is het wat mij betreft geen zaterdag zonder een heerlijke terrine of een mooi stukje paté. En dan het liefst met iets zuurs erbij (cornichons, uienconfituur of een tikje mosterd), goed brood en een fles krachtige wijn uit Le Sud Ouest.
Jamie’s varkensterrine was wat mij betreft een van de meest intrigerende recepten uit het boek. Ik was dan ook al heel lang van plan om het te proberen, maar kwam er nooit aan toe. Bovendien is het weinig motiverend om een dergelijk grote hoeveelheid te maken als je maar met z’n drietjes bent en van elke dag terrine eten zou ik ook weer niet gelukkiger worden, vreesde ik. Maar goed, nu was dan toch de tijd rijp. Ik zou het recept proberen en als het te veel was kon ik altijd nog stukken weggeven of invriezen.
De eerste stap was om het vlees, in totaal anderhalve kilo, bij de slager te halen. Een stuk nek, een stuk schouder en een klein beetje poot, plus 100 gram varkenslever en 100 gram spekreepjes. De slager vroeg of hij het vlees voor me moest malen maar ik bedankte vriendelijk en zei dat ik het zelf zou regelen met mijn onvolprezen keukenmachine. En had ik echt zo weinig lever nodig? Honderd gram vond hij te weinig. Hij dacht dat ik een paté ging maken.
Thuis deed ik mijn schort aan en ging ik meteen aan de slag. Eerst de lever en de spekreepjes tot een fijne puree malen en daarna de rest van het vlees. Alles ging in een grote kom samen met wat kruiden en een flinke hand broodkruim. En dan heerlijk met blote handen mengen! Na ongeveer anderhalf uur au bain-marie in de oven, had ik mijn eerste terrine gemaakt en het was verbazingwekkend makkelijk.
De volgende dag, het moet immers afgekoeld zijn,  konden we genieten van een kostelijke lunch: vers geroosterd brood, beurre de baratte, een frisse salade van radijsjes, cornichons en witlof, een fles Malbec uit Cahors en natuurlijk mijn eerste zelfgemaakte terrine! C’est magnifique !

Jamie's Reizen. Dag 5: Warme kwartelsalade

Een warme salade met gebraden kwartels, dikke croutons gemaakt van boerenbrood en een frisse dressing met het sap van verse druiven. Het leek me een heerlijk gerecht en daarom ging ik vol verwachting naar de slager om drie kwarteltjes te bestellen want die zie je helaas niet bij de supermarkt. Ze zouden binnen een paar dagen opgehaald kunnen worden en ik verheugde me al op een smakelijke lunch in Franse stijl. Met misschien een elegante St- Emilion erbij. Mmmm...
Op de bewuste dag haalde ik ze op en eenmaal thuis stormde ik de keuken binnen om de kleine vogeltjes op een bedje van brood, rozemarijn en olijfolie te braden. Volgens het recept zouden ze binnen 35 tot 40 minuten gaar worden, maar bij mij duurde het meer dan een uur en het resultaat was zeer telleurstellend. Al toen ik ze doormidden sneed, merkte ik hoe taai en stug het vlees was. Dan maar  niet helemaal doormidden snijden dus. Omdat de kwartels zo'n belangrijk ingrediënt waren in de salade, vreesde ik dat het totaalresultaat mij erg zou tegenvallen en helaas was dat ook zo. Dat had niets te maken met het recept, maar met de ongetwijfeld oude, taaie kwarteltjes. Sorry kwarteltjes. Quel dommage ! Gelukkig heb ik de fles St-Emilion dicht gelaten...

Jamie's Reizen, Dag 4: Easy Salad

Ook al ben ik verslaafd aan koken, op sommige dagen lukt het niet om achter het fornuis te staan en creatief te wezen. Een simpele, maar toch heerlijke salade biedt altijd uitkomst. Vooral als ik deze serveer met dikke sneden geroosterd brood besmeerd met een romig laagje geitenkaas. Na zo’n drukke dag, was Jamie’s ‘salade van de de markt met walnoten en rustieke croutons met geitenkaas’ precies wat ik nodig had. Dat en een glas Sancerre natuurlijk. Onontbeerlijk bij alles met geitenkaas...

Jamie's Reizen, Dag 3: Courgettegratin

Een simpele schotel, denk je in eerste instantie. Er is niets spannends aan de combinatie van rijst en courgettes, maar schijn bedriegt. Na de eerste hap was ik op slag verliefd. De lichtzoete courgettes, de romigheid van de crème fraîche, de smeuïge rijst en dan hier en daar wat knapperige stukjes gegratineerde kaas. Toch is het mooiste aan dit recept de eenvoud. 

Uien worden zachtjes gebakken in ‘s werelds mooiste vet (eendenvet), de courgettes, rijst en bouillon worden toegevoegd en alles wordt afgemaakt met wat eetlepels crème fraîche en pittige geraspte kaas. Daarna gaat het geheel in een ingevette ovenschaal en 40 minuten later waan je je in een auberge te midden van uitgestrekte wijngaarden en heuvels, diep in het Franse platteland.
De helft van dit gerecht hebben we gegeten als lunch, vergezeld van een simpele groene salade aangemaakt met een scherpe vinaigrette. De andere helft als avondeten, dit keer met een gebakken kipfiletje en een goed glas sauvignon blanc. Zoals Jamie al schrijft, het gerecht is niet echt Frans, maar de ongecompliceerde manier van koken en het fantastische resultaat wel. Bon Appétit!

Jamie's Reizen, Dag 2: As American as Pumpkin Pie?

Pompoentaart is is voor mij onslosmakelijk verbonden met de herfst. En dan vooral met de maand november. De taart is de traditionele afsluiting van het Thanskiving-diner en wordt geserveerd in niet al te grote punten, met een toef slagroom en een bak sterke, zwarte koffie.
De foto van Jamie’s pompoentaart in het boek 'Jamie's Reizen' leek precies op onze ‘all-American pumpkin pie’. Maar waarom dan in het Frankrijk hoofdstuk, dacht ik. Toen ik het recept las, was het mij meteen duidelijk. Dit was heel andere koek!
In de Amerikaanse pompoentaart gebruiken we meestal koffiemelk in plaats van melk en dan veel minder dan de halve liter in Jamie’s recept. Het viel mij ook op dat er in Jamie’s taart, met uitzondering van vanille en bruine suiker, geen specerijen gebruikt worden. Geen kaneel, nootmuskaat, kruidnagel of gember zoals in de Amerikaanse versie.
Benieuwd naar de oorsprong van onze pompoentaart, ging ik een beetje culi-onderzoek doen en wat ik vond was wel een verrassing. Als kinderen hebben we op school geleerd dat de eerste pompoentaart, zoals we hem vandaag kennen, gegeten werd tijdens het allereerste Thanksgiving-feest van de “Pilgrim Fathers’’ in 1621. Maar wat blijkt? Waarschijnlijk heeft onze pompoentaart zijn oorsprong in Frankrijk!
In de tijd van de pelgrims werden pompoenen wel gegeten, maar dan op een heel andere manier. Er waren nog geen ovens in de nieuwe kolonie, dus de pompoen werd uitgehold, gevuld met melk, honing en wat specerijen en dan in zijn geheel boven hete kolen gebakken. Pas circa dertig jaar later werd er een boek gepubliceerd met een recept voor een pompoentaart dat wèl lijkt op de taart die we vandaag kennen. Het boek was Le Cuisinier françois, geschreven door François Pierre de la Varenne in 1651 en een paar jaar later naar het Engels vertaald als The French Cook (1653). Daarin lezen we het volgende:
Tourte of pumpkin – Boile it with good milk, pass it through a straining pan very thick, and mix it with sugar, butter, a little salt and if you will, a few stamped almonds; let all be very thin. Put it in your sheet of paste; bake it. After it is baked, besprinkle it with sugar and serve.
Nu hebben we dus te maken met een taart die een vulling heeft van pompoen gekookt in melk en die in een deegbodem gebakken werd. Daarna verschenen meerdere Engelse boeken die veelvuldig gebruikt werden door koloniale huisvrouwen, allemaal met vergelijkbare recepten voor pompoentaart zoals die van de la Varenne. Maar pas in 1796 krijgen we voor het eerst te maken met een echt Amerikaans recept. Dit verscheen in het boek American Cookery door Amelia Simmons:

In deze versie werd wel gebruik gemaakt van sommige specerijen die we ook vandaag in onze pumpkin pie gebruiken, namelijk gember en kaneel. Volgens mij hebben we dus te maken met een van oorsprong Frans recept dat door de jaren heen is aangepast tot de pompoentaart die we vandaag kennen en met Thanksgiving en de feestdagen eten. Geen geniaal idee dus van onze ‘Pilgrim Fathers', maar van de Fransen!
En wat vond ik van Jamie’s Franse pompoentaart? Heerlijk, maar bij de eerste hap miste ik wel de kruidige, volle smaak van de specerijen. Dat heeft natuurlijk te maken met het verschil tussen zijn recept en de taart die ik van vroeger ken. Jamie’s taart heeft wèl een romige, karamelachtige smaak die mij, zoals Jamie ook al zegt, erg doet denken aan de smaak van crème caramel. Delicious!

Jamie's Reizen, Dag 1: Op naar Frankrijk!

Een Jamie ‘cookalong’? En dan over het Frankrijk hoofdstuk uit zijn boek “Jamie’s Reizen”? Als Francofiel en Jamie-fan was dit mij op het lijf geschreven. Hier moest ik aan mee doen! Vooral omdat ik dat eigenlijk al een beetje van plan was. Ik had het boek al eerder geprezen en verschillende gerechten geprobeerd, maar nog geen van zijn Franse recepten gemaakt. Veel te zwaar voor de warmere maanden, vond ik. Ik wilde ze liever voor de herfst bewaren en nu had ik dus nog meer reden om het boek weer eens open te slaan om heerlijk met Jamie te gaan koken.
De bedoeling was om één favoriet recept te kiezen en daarover iets te schrijven. Maar het kiezen was eigenlijk het moeilijkste, want hoe kon ik een keuze maken tussen al die rustieke herfstsalades, mooie desserts en stevige, oer-Franse schotels. En niet te vergeten, zijn varkensterrine. Die schreeuwde mijn naam al vanaf het begin!
Mijn oplossing was simpel. Al proevend zou ik samen met Jamie een week lang terugkeren naar mijn geliefde Frankrijk. Ik zou niet één, maar zeven van zijn uitnodigende recepten proberen.
Op dus naar de markt op de vroege zaterdagochtend om verse ingrediënten te kopen voor het eerste recept: zijn roquefortsalade met warme croutons en lardons!

Vooral het gebruik van stevige ingrediënten zoals roquefort, gerookte bacon en walnoten spraken mij aan bij dit recept. De salade deed me een beetje denken aan de ‘Salade Auvergnate’ die ik jaren geleden op een snikheete middag in juli in Le-Puy-en-Velay had gegeten. Toen al leken me deze sterke smaken eerder iets voor de herfst dan voor de zomer, maar liever die salade dan een stoofschotel met linzen en worst. Dat was geen optie bij meer dan dertig graden. En nu, op deze frisse zonnige zaterdag in oktober kon ik me geen betere lunch voorstellen dan zo’n heerlijke salade.
Het boodschappen doen voor de ingrediënten was een feest. Eerst een bol zuurdesembrood bij de bakker. Dan verse, biologische salade bij de groentemeneer. Een heerlijk pittig stukje roquefort bij de kaasboer en geurige walnoten bij de notenkraam. En last, but certainly not least, vers gesneden spek bij de slager, net zoals Jamie ons dat aanraadt in zijn intro voor het recept.

Het eerste recept van deze Jamie/Frankrijk-week was zeker een succes. Het belooft dus een heerlijke week te worden!

Gegrilde Kofta

Deze heerlijke kofta’s zijn makkelijk te maken en passen uitstekend bij een maaltijd met een Midden-Oosters tintje. Serveer ze met een salade van bulghur of couscous, of misschien met een paar opgewarmde pitabroodjes, tzatziki en een frisse salade.

Gegrilde kofta

Voor 3-6 personen
300-350g gehakt (lam of rund)
30g panko (paneermeel)
1 ½ tl gedroogde munt
1 el gedroogde oregano
rasp van 1 onbespoten citroen

Meng alle ingrediënten in een grote kom. Laat de kom een paar uurtjes in de koelkast staan. Verdeel het vlees in zes gelijke delen en vorm elk deel tot een worstje van ongeveer 7 cm lang. Steek het vlees op lange spiezen en gril ze gedurende ongeveer 10 minuten op een hete gril. Af en toe voorzichtig draaien.

Gevulde aubergines met kruidige couscous

Ik hou van aubergines: op de barbecue, gepureerd in baba ghanoush, als hapje (dun gesneden, gevuld met kaas, knoflook en verse chillipepertjes), in pasta alla norma, door de ratatouille of gevuld uit de oven. In dit recept worden aubergines met pittig gekruid gehakt gevuld en geserveerd op een bedje van kruidige couscous. De pittige smaak van de gevulde aubergines, combineert uitstekend met de couscous die door de toevoeging van ras-el-hanout en sultanas een licht zoetje heeft.
*Ras-el-hanout en acı biber salçası zijn verkrijgbaar bij de Turkse/Marokaanse winkels.

Gevulde aubergines met kruidige couscous
Voor 3 personen

3 aubergines
1 el olijfolie
2 sjalotjes, fijngesnipperd
3 knoflooktenen, in dunne plakjes gesneden
½ chilipepertje, zonder zaden en vliezen, fijngesnipperd
1 tl gerookte paprikapoeder
200g rundergehakt
4 tomaten, gehakt
2 tl (plus iets meer) acı biber salçası (rode paprikapuree)
fleur de sel
versgemalen peper

Maak een diepe, wijde snee in elke aubergine en verwijder het meeste vruchtvlees. Besprenkel de binnenkant met zeezout en leg ze een halfuurtje ondersteboven op een theedoek .
Verwarm de oven op 200°C voor en vet een schaal in met een beetje olijfolie. Verwarm de olijfolie en fruit de sjalotjes en knoflook op een laag vuur in 3 minuten. Voeg het chilipepertje en de gerookte paprikapoeder toe en laat alles nog 2 minuten bakken. Draai het vuur iets hoger, voeg het gehakt toe en bak het in 5 minuten rul en bruin. Voeg de tomaten, de acı biber salçası en zout en peper toe en bak alles nog 2 minuten door. Proef de vulling en corrigeer zonodig de smaak.
Smeer de binnenkant van de aubergines met een beetje acı biber salçası en vul ze met het gehakt mengsel. Zet de schaal met de aubergines in de oven en laat ze een halfuurtje bakken.
Serveer met de kruidige couscous.

Kruidige Couscous
250g couscous
1 el olijfolie
zout en versgemalen peper
40g sultanas
400ml heet water
2 tl ras-el-hanout
25g pijnboompitten
handje fijngesneden krulpeterselie

Doe de couscous in een kom met bijpassend deksel (of gebruik plasticfolie om de schaal te bedeken). Voeg de olie, zout, peper, sultanas en heet water toe en doe de schaal dicht. Laat de couscous in ongeveer 10 minuten garen en roer daarna los met een vork. Voeg de ras-el-hanout toe en roer alles goed door met een vork. Voeg de pijnbooompitten en de peterselie toe en roer dit ook door de couscous. Proef en corrigeer zonodig de smaak.

Sweet n' spicy kip-curry

Hou je van een beetje vuur, maar dan ook niet te veel? Deze kip-curry krijgt zijn pittige smaak van een touch harissa en heerlijk aromatische kruiden als komijn en koriander. Deze sterke smaken worden in balans gebracht door toevoeging van bruine suiker en romige kokosmelk. Ik heb de curry met naanbrood geserveerd, maar basmatirijst lijkt me ook geen slechte keuze.

Voor 3 personen

4 el milde olijfolie
1 grote ui, grof gesneden
1 teen knoflook, in plakjes gesneden
450-500g kipfilet in blokjes gesneden
1 ½ tl komijnpoeder
1 ½ tl korianderpoeder
blik kokosmelk van 400g
2 tl licht-bruine bastersuiker
1 tl harissa
1 tomaat, in blokjes gesneden
blik kikkererwten van 400g, afgespoeld
zout en versgemalen peper, naar smaak
verse koriander en basmatirijst of naanbrood, om te serveren

Verhit 2 el van de olie in een braadpan en laat de ui en de knoflook zachtjes fruiten. In een grote koekenpan de andere 2 el olie verhiten en de kip in 6 minuten rondom bruin bakken. Voeg ½ tl van het komijnpoeder, ½ tl van de korianderpoeder en zout en peper toe. Voeg de kip aan de braadpan met de uitjes. Voeg de kokosmelk, de suiker, de harissa, de rest van de komijn- en korianderpoeder en de gesneden tomaat toe. Voeg ook zout en peper toe. Zet het deksel op de pan en laat alles op een middelhoog vuur 12 minuten koken.
Haal het deksel van de pan af en voeg de kikkererwten toe. Zet het vuur iets hoger en laat de curry nog een kwartiertje koken. Af en toe roeren. Serveer met koriander en basmatirijst of naanbrood.

La pâtisserie de Paola!

Er is een ding dat ik zeker weet...

In een vorig leven was ik een Franse pâtissière. Mijn beeldige pâtisserie, met haar zacht roze gevel en mintgroene accenten lag in het midden van het centre ville en was bij iedereen geliefd. Eenmaal binnen werd je verwelkomd met de meest verrukkelijke geuren van zoete caramel, rijke custard, chocola en vanille.

Dankzij mijn vele reizen naar Frankrijk, heb ik de kans gehad om allerlei zoete heerlijkheden te proeven. Van glanzende vruchtentaarten tot verfijnde koekjes die smelten op de tong. Er waren bepaalde lekkernijen die zo'n grote indruk op me hebben gemaakt, dat ik meteen zin kreeg om naar huis te rennen en ze zelf in eigen keuken te maken. Eenmaal in Nederland ging ik als een bezetene eieren klutsen, bloem zeven en veel meer boter kloppen dan goed voor me was. De hele tijd mijn hart vasthoudend dat het recept zou lukken en dat ik door het resultaat en na de gedane arbeid in de keuken, naar Frankrijk getransporteerd zou worden. Door die telkens succesvolle op mijn smaakgeheugen gebaseerde keukenexperimenten wist ik het zeker: in een ver verleden was ik pâtissière!

Dus welkom in mijn liefelijke (en zeer gespecialiseerde) bakkerijtje! Proef mijn boterige, rondbuikige madeleines, word verliefd op mijn met vanille en rum gemaakte canelés, trakteer jezelf op een kopje thee met mijn amandel financiers. En waarom alleen deze drie lekkernijen? Omdat het mijn specialiteiten geworden zijn en omdat ik er van overtuigd ben dat het de lekkerste zijn die u buiten Frankrijk zult proeven...

Laat uw smaakpapillen maar zelf beslissen!
En natuurlijk, al mijn heerlijke bakseltjes zijn gemaakt met pure, biologische ingredienten van uitstekende kwaliteit...en, met heel veel liefde!

Madeleines
Kleine, boterige cakejes met een bol buikje en een heerlijke, zachte kruim.
Prijs per stuk: €2
Minimum te bestellen aantal: 10 stuks

Financiers
Het amandelmeel geeft deze rechthoekige cakejes een rijke, volle smaak die iets heeft van marsepein. Met een kopje thee zijn ze niet te versmaden. In twee smaken te bestellen: fruits rouges/pépites de chocolat.
Prijs per stuk: €3,50
Minimum te bestellen aantal: 8

Canelés

Voortreffelijke smaaksensatie! Deze met vanille en rum gemaakte cakejes hebben een gekarameliseerde buitenkant en een zoete, puddingachtige binnenkant. Ideaal als chique dessert na een etentje, al dan niet met een bolletje slagroomijs.
Prijs per stuk: €3,50Minimum te bestellen aantal: 6 stuks

Zorgt u alstublieft dat u op tijd bestelt, met andere woorden, minimaal een week van tevoren. U mag de bestelling zelf ophalen in Almere, of we kunnen uw bestelling binnen een afstand van 40 kilometer bezorgen voor €7,50.
Bestel NU!

Het is vrijdag 15 juli en...

Ik droom van...

Buxy en Duras, over drie weken.

Ik lees...

Goose Fat and Garlic, door Jeanne Strang. Gekonfijte eend, gans, cassoulet, sappige pruimen, armagnac en Bordeaux wijnen: ik hou van de keuken van zuid-oost Frankrijk!

Ik geniet van...

Hoe mooi mijn tuin is in de zomer.

Ik heb zin in...

Een bakje zoete, rijpe frambozen!

Out to Lunch: Greenfield's

In eerdere verhalen heb ik onze liefde voor Soestduinen al eens door laten schemeren. Het liefst gaan we daar elk weekend heen vanwege het mooie landschap en de fijne wandelingen. En er is onderweg al van alles te zien. Kasteel Groeneveld en Paleis Soestdijk bijvoorbeeld, maar ook lieflijke boerderijen, mooie bossen en verschillende restaurants met uitnodigende terrassen. Greenfield’s is een van die restaurants waar we altijd voorbij reden. En dat was jammer, blijkt nu.
Het restaurant is gevestigd in een mooi gebouw in Baarn, niet ver van Kasteel Groeneveld. Het zou net zo goed een van de prachtige huizen in deze buurt kunnen zijn, maar als woonhuis heeft dit pand (een van de oudste in deze gemeente) nooit gediend. Sinds 1614 werd het als horecagelegenheid gebruikt en sinds 1992 is Greenfield’s hier gevestigd.
Zowel van binnen als van buiten straalt het restaurant landelijkheid en het goede leven uit: veel hout, grote ramen en degelijke tafels met comfortabele stoelen. Hier en daar zijn er details die voor een beetje Franse charme zorgen: ik denk meteen aan de in zachte kleuren vervaardigde muurschildering van Napoleon achter de bar. Schitterend!
Het is lunchtijd, de lichten zijn gedimd en de sfeer is relaxed en laagdrempelig. Om te beginnen, nemen we een soepje: Hans kiest de aardappelsoep met blokjes salami en gegrilde paprika en ik ga voor de kreeftenbouillon met rivierkreeft en Schotse room. Mijn smakelijke soepje wordt in een mooi wijnglas opgediend en ruikt heerlijk. Ik zou echter iets minder (of zelfs helemaal geen) room lekkerder vinden.
Na de soep komt het hoofdgerecht: voor Hans de perfect gebakken steak Greenfield’s met Stroganoffsaus en voor mij de Royal Fish Soestdijk: een mals stukje zeebaars en een spies van dichtgeschroeide coquilles en vlezige garnalen geserveerd op een bedje van pastinaakpuree met een zalige kreeftenjus.
We hadden trek en daarom kozen we voor een meer uitgebreide maaltijd, maar je kan ook kiezen voor een gerecht van de lunchkaart: luxe panini broodjes met onder andere carpaccio of rivierkreeftensalade, club sandwiches, croquetten met brood of een omelet.
Al met al hebben we dankzij het heerlijke eten, de lekkere huiswijn, de mooie omgeving en de vriendelijke bediening een zeer bourgondisch middagje beleefd bij Greenfield’s. De volgende keer gaan we eens maar op het terras zitten. Als het tenminste niet regent natuurlijk.
Greenfield’s, Amsterdamsestraatweg 42, Baarn, Open zondag tot en met vrijdag van 11.00 tot 21.30 u en zaterdag van 16.00 tot 21.30 u, 035-5412576.

Out to Lunch: Della Nonna

Elegantie gecombineerd met eigentijds klassiek: wit geschilderd balkenplafond, kunstige kroonluchters, mooi doorleefde houten vloeren en stijlvol gedekte tafels. Op de navy-blauwe muren hangen twee breedbeeldschermen die prachtige plaatjes van Italië en verleidende culinaire foto’s tonen. De Italiaanse muziek die zachtjes in de achtergrond speelt, helpt je nog beter in de stemming te komen. Buiten ligt Muiden, maar zodra je Della Nonna binnenstapt zit je in Italië.

We bestellen twee glazen droge witte wijn en krijgen enorme trek zodra we een blik op de kaart werpen. De antipasti bestaat uit onder andere, Carpaccio, Vitello tonato, Mozzarella bufala en Zuppa di pomodori. Er is een goede selectie van lunchgerechten (luxe broodjes en salades), pizza’s die je naar wens kunt bestellen, wisselende vlees- en visgerechten en pasta’s die genadeloos mijn naam schreeuwen. Ik zie Linguini vongole con aglio en Tagliatelle carbonara. Lasagna alla bolognese en Tagliatelle salmone affumicato. Het liefst wil ik ze allemaal bestellen, maar ik weet me gelukkig te beheersen en met hoge verwachtingen kies ik voor de Linguini frutti di mare. Hans kiest voor de Spaghetti della nonna, het huismerk zeg maar. We krijgen een mandje warm olijven-kaasbrood en ondertussen dromen we van een toekomstige vakantie in Italië. Het kan bijna niet anders als je hier zit.

Onze dagdromen worden onderbroken wanneer er twee goddelijk geurende borden pasta aan ons gepresenteerd worden. Mijn bord zit vol met alles wat het hart van een visliefhebber kan begeren: garnaaltjes, venusschelpen, mosselen! En dan de smaak. Ik proef de Middellandse zee en waan me meteen op een zonovergoten Italiaanse piazza. Hans hoor je ook niet klagen. Zijn gerecht bestaat uit een kruidige bolognesesaus, smeltende flinters Parmezaanse kaas en een handvol peperige rucolabladjes. Er wordt hier zalig genoten.

Natuurlijk willen we koffie: een caffe con panna graag. Op het menu bestaat deze nog niet, maar dat kunnen ze wel regelen. Er wordt speciaal voor ons slagroom geklopt. Volgens Hans is dit het ultieme toetje, en gelijk heeft hij. De sterke, geurige espresso, de perfect geslagen room en de knapperige cantuccini maken dit een van de lekkerste manieren om de maaltijd af te ronden.

Helaas was het vandaag minder goed weer, maar op een zwoele, zomerse avond zullen we een tafeltje aan het heerlijke terras naast het water reserveren en doen alsof we in Italië zijn. La vita è bella!

Della Nonna, Herengracht 75, Muiden, 029-4264507, maandag t/m vrijdag, en zondag van 12.00 tot 22.00u, zaterdag van 16.00 t/m 22.00u.

Out to Lunch: Yamas

Als je op het terras van Yamas zit, weet je meteen dat je een fijne plek hebt gevonden. Je ziet de mensen om je heen duidelijk genieten. Werklui komen de zaak binnen en na een minuut of vijf gaan ze er weer tevreden vandoor, happend aan een heerlijk uitziend giros-broodje. Aan de tafel tegenover ons praten een paar stoere mannen gezellig in het Grieks en drinken een Mythos biertje. De algehele sfeer is relaxed en nonchalant, de stoelen zitten lekker, we voelen ons meteen op ons gemak en dan breekt ook nog de zon door..

Een jongeman, duidelijk Grieks, duidelijk beginner en duidelijk zenuwachtig, brengt ons twee menukaarten. Hij lacht heel vriendelijk, maar zegt verder niet veel en vraagt niet eens of wij al iets te drinken willen bestellen. Zijn verlegenheid stoort echter niet maar maakt hem juist wel charmant.

Zoals bij de meeste Griekse restaurants is de kaart bij Yamas zeer uitgebreid. Er zijn verschillende pita’s (giros, suvlaki, keftes), mezdes (spanakopita, dolmadakia, feta fuorno) salades en complete schotels, al dan niet geserveerd met friet en typische Griekse sauzen. Daarnaast hebben ze ook een assortiment aan desserts, waaronder baklava en andere soorten Grieks gebak. Op de drankenkaart zijn er vriendelijk geprijsde Griekse wijnen en ook gedistilleerde dranken als Ouzo en Metaxa 5 * (Griekse cognac).
We bestellen twee Imiglikos (licht-zoete Griekse wijn), rood en wit. Hans kiest voor de giros schotel en ik, visliefhebber, neem de kalamaria (gebakken inktvisringen met friet en saus). Ik ben benieuwd of de jonge ober alles zal onthouden gezien het feit dat hij niets opschrijft en we alles een paar keer moeten aanwijzen op de kaart.
Mijn vrees wordt bewaarheid als hij iets later naar buiten komt met inderdaad de verkeerde bestelling; een geval van klok en klepel; snackversies in plaats van lunchgerechten. Gelukkig wordt dit door de eigenaar meteen opgemerkt (hebben we echt zo verbaasd naar onze borden gekeken?) en even later zitten we alsnog te smullen van de juiste, voortreffelijke, maaltijd. De schotel van Hans bestaat uit een royale portie smakelijk gekruid vlees, friet, een pitabroodje en de meest goddelijke tzatzikisaus die ik ooit geproefd heb: fris, romig en met lekker veel knoflook.
Mijn inktvisringen zijn meesterlijk gebakken in een luchtig beslag en de cocktailsaus die erbij geserveerd wordt zorgt samen met de citroen voor een pittige ‘kick’. Achteraf gezien vond ik het jammer dat ik geen salade heb besteld in plaats van friet. De frietjes zijn een beetje gewoontjes en niet echt op het niveau van de rest van het eten. Van de witte Imiglikos, een bloemig geurend en aangenaam zoet slobberwijntje, heb ik wel erg genoten.
Na de lunch informeer ik naar een echte Griekse koffie. De eigenaar adviseert ons een krachtig Grieks bakkie (min of meer vergelijkbaar met espresso maar wordt “gegrild” in drie varianten: zoet, halfzoet en puur) en een frappé (ijskoffie). De smaak en geur van de Griekse koffie is totaal anders dan wat wij gewend zijn: een houterige, wat muffe smaak die doet me denken aan de smaak van wijn met ‘kurk’. De Glycos (zoete versie) die we krijgen is naar onze smaak toch iets te zoet en helaas hebben we ook niet de tijd en het geduld om de koffie zo langzaam te drinken dat de koffiedeeltjes rustig de tijd hebben om naar beneden te zakken en ons koffiedik te laten lezen. Maar oh, wat is de frappé kostelijk lekker! Een verkoelende afsluiting van een mooie lunch.
Na deze bijzondere koffie ervaring verlaten we het restaurant met maar een vraag in ons hoofd: wanneer komen we terug voor ouzo met mezdes ? Wat begon als een donkere ochtend is mede dankzij de zonnige gerechten en gastvrijheid van Restaurant Yamas, snel veranderd in een verrukkelijke middag. Hoppa!
Yamas, Belfort 12, Almere, 036-5298406, dagelijks open vanaf 11.00 uur.
 














Out to Lunch: De Vuursche Boer

Als kind, bestond er voor mij maar een soort pannenkoek, de Amerikaanse “pancake”. Ze zijn ongeveer een derde zo groot en drie keer zo dik als de Nederlandse versie en we eten ze meestal als ontbijt, met heel veel ahornsiroop, soms wat bosbessen en misschien een klontje boter. Ik vind ze nog steeds lekker, maar inmiddels is mijn smaak iets volwassener geworden. Doe mij maar liever een van die Nederlandse pannenkoeken, mooi goudbruin gebakken en heerlijk belegd met allerlei groenten, vlees en kaas.

Afgelopen December wilden we Kirstie voor haar verjaardag trakteren en zijn we op zoek gegaan naar een goed pannenkoekenhuis, het liefst op een mooi plekje en met een beetje nostalgische uitstraling. Uiteindelijke hebben we gekozen voor Pannenkoekenhuis de Vuursche Boer, niet ver van onze favoriete wandelplekken in ‘t Gooi (Soestduinen, Kasteel Groeneveld) in het dorp Lage Vuursche. Om daar te komen, moet je eerst door het prachtige bosgebied rijden, wat bepaald geen straf is. Je waant je in een sprookjeswereld als je over de smalle weg, door een tunnel van bomen rijdt en uiteindelijk op de Dorpsstraat terecht komt. In deze gezellige omgeving, aan de rand van het bos en naast andere restaurants, vind je (al sinds 1959) De Vuursche Boer.
Onze eerste ervaring was zeer geslaagd. Het was een winterse dag en het warme, ouderwetse interieur was precies wat we zochten. De pannenkoeken waren heerlijk, de wijn prima en de service prettig en correct.
Vorige week besloten we om weer een bezoekje aan dit pannenkoekenhuis te brengen. Dit keer met z’n tweetjes. Niet omdat we zo gemeen zijn, maar omdat de kleine bij oma en tante logeerde. Het is nu lente en dankzij het mooie weer van de afgelopen weken is alles groener dan ooit, wat betekende dat de rit ernaartoe nog indrukwekkender was dan de vorige keer. Bovendien konden we buiten zitten op het heerlijke terras en met een glas wijn (en zonder kind) rustig over de dingen des levens praten.
Op de kaart zijn er traditionele varianten (zoete pannenkoeken met onder andere suiker, stroop of jam en hartige varianten met ham, kaas of spek) en ook luxere varianten zoals de Japanse vegetarische pannenkoek met ingrediënten als wortel, prei, seiten en shoyusaus en de pannenkoek met rode zalm en mayonaise. Als je geen pannenkoeken lust (wat ik me niet kan voorstellen als je voor een pannenkoekenhuis kiest), zijn er ook broodjes, uitsmijters en soepen. Will je na een lange wandeling een stuk appeltaart bij de koffie of de kinderen op een ijsje trakteren, ook dan zit je hier op het juiste adres.
Opnieuw waren de pannenkoeken uitstekend van smaak en rijkelijk belegd met goede ingrediënten. Hans koos voor de pannenkoek met Ardenner spek en kaas en ik nam de “Vuursche Boer” met prei, tomaat, tonijn, paprika, knoflook, chillipoeder en kaas. Bij mijn pannenkoek kreeg ik een klein bakje ketchup. Aanvankelijk leek mij dit geen goede combinatie, maar omdat je in het leven een beetje moet durven heb ik het wel geprobeerd: verrassend lekker.
Als je een paar reviews over De Vuursche Boer leest, merk je dat mensen het vooral hebben over de ongeïnteresseerde, zelfs arrogante bediening. Gelukkig hebben wij er beide keren niets van gemerkt. Vriendelijke service en gezien de drukte ook nog redelijk snel. Een ideale plek, voor het hele gezin of voor een heerlijk hapje met je geliefde.

De Vuursche Boer, Dorpsstraat 34-36, Lage Vuursche, 035-6668213, het gehele jaar geopend van 10:00 tot 19:30 uur.

Muffins met frambozen en pépites de chocolat

Het is te lang geleden sinds ik voor het laatst muffins heb gebakken. Misschien is dat de reden waarom ik vandaag spontaan enorm zin kreeg in een heerlijke (liefst fruitige) muffin. Ik had vanochtend op de markt een doosje frambozen gekocht en ik herinnerde me ook dat er nog een open zakje pépites de chocolat in de koelkast lag. Dat zijn schattige stukjes bakchocolade (beschouw ze als het meer verfijnde zusje van de Amerikaanse ‘chocolate chips’). Ik haal ze altijd in Frankrijk, gewoon bij de supermarkt. Meestal koop ik de pure variant, maar de laatste keer dat ik over de bakafdeling van een E.Leclerc liep, zag ik dat ze ook een witte variant hadden. Leuk!

Aan de muffins heb ik bewust geen extra vet toegevoegd. Wel volle biologische yoghurt en twee lekkere eitjes. Wat de liefelijke pépites de chocolat betreft, ze geven wel de smaak van witte chocola aan de muffins, maar je zal ze in de muffins niet terugvinden want ze smelten als sneeuw voor de Franse zon!
Bon Appétit

Muffins met frambozen en pépites de chocolat
Voor 12 muffins

270g bloem
2tl bakpoeder
100g pépites de chocolat ( je kan ook een reep chocola in kleine stukjes hakken)
200ml volle yoghurt
2 eieren
2tl vanilla extract
170g fijne tafelsuiker
125g verse frambozen

1. Verwarm de oven op 200°C. Bekleed een muffinvorm met papiertjes of vet de muffinvorm in met boter en bestuif hem daarna met bloem. Klop alle overtollige bloem weg.
2. Meng de bloem, bakpoeder en chocoladestukjes in een kom .
3. In een maatbeker klop je met een garde de yoghurt, eieren, vanille extract en suiker.
4. Voeg de natte ingrediënten aan de droge toe en roer alles met een houten lepel en een lichte hand. Niet te fanatiek roeren!
5. Voeg de frambozen toe en roer lichtjes door. De frambozen blijven niet heel. Dat geeft niet.
6. Verdeel het beslag tussen de bakvormpjes en laat de muffins 15-20 minuten bakken. Test na 15 minuten of ze gaar zijn door een houten prikkertje in het midden van een muffin te steken. (Het prikkertje moet als het er weer uit komt schoon zijn.)
7. Op een rooster laten afkoelen.
   
   

Out To Lunch: Het Rechthuis

Ik ben maar een keer op Koninginnedag in Amsterdam geweest en kan me alleen herinneren dat ik een paar uur lang in een rivier van (dronken) mensen door de grachtengordel werd meegesleurd. Verschrikkelijk vond ik dat. Zonder ruimte en lucht om me heen ben ik geen leuk mens en daarom is de vrijmarkt (waar dan ook) niet echt iets waarop ik zit te wachten. Doe mij maar liever een mooi plekje op een leuk terrasje in de zon.

Met dat idee in ons achterhoofd zijn we dit jaar op 30 april eens naar Muiderberg gereden, voor een waarschijnlijk wat meer gemoedelijke sfeer en om in elk geval een hapje te eten bij Restaurant Het Rechthuis. We komen vaker in Muiderberg. Op het strand is het heerlijk uitwaaien en na een wandeling door bos en dorp gaan we soms langs Bakkeron voor een baguette of kopen we verse groenten en lekkere wijnen bij Oudshoorn. Het dorpscentrum is klein en knus en daarom hadden het vermoeden dat we op deze koningklijke feestdag geen chaotische drukte zouden aantreffen; wat gelukkig waar bleek te zijn. Er was een kleine, gezellige oranjegekleurde markt op De Brink, niet ver van het restaurant. We hadden trek, dus besloten we eerst een plekje op het terras te bemachtigen. Daar viel de drukte tot onze verbazing nog mee dus we vonden een heerlijk tafeltje, op de grens van zon en schaduw. Precies op de rand van het terras met een mooi overzicht en naast een nog leeg tafeltje waar even later een niet nader te noemen BN’er aanschoof. Daar wonen er nogal een paar van in Muiderberg. Maar goed, het gaat hier om het eten.
Speciaal voor Koninginnedag was er een lunchkaart samengesteld met verschillende broodjes en een paar Griekse gerechten. We bestelden twee rosés (jammer genoeg niet van de beste kwaliteit) en genoten van al de feestelijkheid om ons heen die vergezeld werd van de typische koninginnedag muziek: oude hits gelardeerd met een portie Hazes.
Hans’ keuze viel op het broodje gyros met tzatzikisaus en de mijne op de souvlakischotel. Op de vraag of ze bij mijn gerecht de friet door iets meer salade konden vervangen, werd vriendelijk ingestemd. Niet veel later arriveerden onze borden met een glimlach. De spiesjes waren zo perfect gegrild en vers gekruid dat mijn smaakpapillen van geluk meteen begonnen te dansen. En dan hebben we het niet eens over de frisse tzatzikisaus gehad. Mooi in balans en heerlijk verkoelend met precies genoeg munt. De salade was aangemaakt met een lichte dressing, kalamata-olijven en feta: uitstekend van smaak! Hans heeft behalve van zo’n zelfde salade ook van zijn goed met pittige reepjes varkensvlees gevulde pitabroodje genoten en volgens hem was de goudbruine friet nog eens echt vers gebakken knapperig en goed gezouten.
Noem me saai, maar voor mij was het al met al een van de leukste Koninginnedagen ooit. Vooral door de hartelijke sfeer, mooi eten en vriendelijke bediening van dit zeer charmante restaurant. Ik kijk nu al uit naar het volgende bezoek. En trouwens, met genoeg frisse lucht en geen belachelijke toestanden was de Muiderbergse vrijmarkt ook zeer goed te doen.
Hotel-Restaurant Het Rechthuis, Googweg 1, Muiderberg, 029-4261323, voor ontbijt en lunch van 12:00 tot 17:00 uur, diner van 18:00 tot 21:30 uur.